Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, η απορία και ο θαυμασμός θεωρούνται σύμφυτα με τη φιλοσοφική δραστηριότητα. Για πολλούς σημαντικούς φιλοσόφους, το θαυμάζειν δεν είναι μόνο η χρονική αφετηρία, αλλά και η αιτιώδης αρχή του φιλοσοφείν, η διανοητική στάση και θυμική διάθεση που κινητοποιούν την άσκηση της φιλοσοφίας τροφοδοτώντας τη διάνοια, το συναίσθημα και τη φαντασία του φιλοσόφου. Στην επιστήμη, το διακύβευμα είναι η ένταση ανάμεσα στην επιστημονική απορία (νοούμενη ως αναζήτηση κανονικοτήτων μέσα από αιτιότητες, εξηγήσεις, αποδείξεις για τα φυσικά φαινόμενα) και τον θαυμασμό. Αίρεται άραγε ο θαυμασμός για να εγκατασταθεί η επιστημονική απορία ή μπορούν αυτά με κάποιον τρόπο να συνυπάρχουν; Είναι το θαυμάζειν προϋπόθεση και αφετηρία ή παρελκόμενο της επιστημονικής απορίας και διερεύνησης; Μιλάμε άλλωστε για την ίδια σημασία του όρου στη μία και στην άλλη περίπτωση;

Στον παρόν βιβλίο, εξετάζονται αυτά και άλλα ερωτήματα που βρίσκονται στη καρδιά σύγχρονων φιλοσοφικών συζητήσεων και επιστημονικών πρακτικών.